Adoptie en school

Deze week moest ik weer eens op gesprek komen op de school van zoon. Dat was niet het eerste gesprek met school en waarschijnlijk ook niet het laatste, jammer genoeg. Want bij zoon werken dingen net even wat anders en man-man-man wat is dát kennelijk ontzettend raar, ingewikkeld en zorgelijk - vooral als ik als ouder dan ook nog iets aangepast wil hebben zodat dingen voor zoon behapbaar zijn.

Ik doe ondertussen mijn best om redelijk te blijven, probeer goed te luisteren naar hun kant van het verhaal en leg nog maar weer eens uit (en nog eens en nog eens en nog eens en nog eens - zucht) hoe het zit met zoon. Want met wat kleine aanpassingen kan hij gewoon meedoen zonder veel angst of onrust op school en zonder grote driftbuien thuis - en komt hij ook nog tot leren.

Op school maken ze zich echter zorgen over de ontwikkeling van zoon. Want hij kan dingen niet die andere kinderen van zijn leeftijd wel kunnen. Zoals op schoolreis bij de juf in het groepje gaan in plaats van bij zijn moeder.

En ik leg maar weer eens uit (deed ik dit niet al tig keer?), dat de situatie van zoon simpelweg heel anders is. Hoe kun je hem nou vergelijken met kinderen die na hun geboorte veilig bij hun ouders bleven, die getroost werden en geknuffeld vanaf hun geboorte. Die wéten dat hun vader en moeder altijd weer terug komen, omdat dat tot nu toe altijd zo was? Die daar niet eens over nádenken.

Ondertussen is zoon nog volop bezig met de basis. Met hechten, met leren dat hij niet opeens weer ergens anders heen gebracht wordt. Met erop vertrouwen dat wij er altijd zullen zijn. En de nog lopende onzekerheid over die dingen (want dat heeft tijd nodig - veel tijd), maken dat zoon zich snel onveilig voelt, waardoor hij sneller uit balans is dan een ander kind. En waardoor hij dus op schoolreis zijn moeder in de buurt nodig heeft.

Voor mij is dit logisch. Ik vind het knap dat zoon met zijn rugzakje zo groeit en bloeit als hij doet. En dat er dan wat gebiedjes zijn waarop hij iets achterloopt op leeftijdsgenootjes.... tja ach... mag zo'n kind ook gewoon even de tijd krijgen om alles in te halen wat hij allemaal is misgelopen in zijn eerste jaren? Moet je eens kijken hoe lang volwassenen doen over het verwerken van een scheiding of verlies van een geliefde naaste en hoe diep die sporen kunnen zijn. En zo'n guppie die helemaal niet snapt wat er gebeurt moet twee jaar na de adoptie alles verwerkt en ingehaald hebben en zich gedragen als het gemiddelde andere kind.

Tja... dát werkt dus niet zo. En is dat raar? Ik vind van niet.

Ik heb er het volste vertrouwen in dat dat allemaal wel goed komt - in zoon zijn tempo en in zijn tijd, met respect voor wat nog niet gaat.

Na enig praten als brugman was de eindoordeel van school, dat ik nog een jaartje mee mag met schoolreis en dat ik later kom met zoon, zodat we het hele groepjesgebeuren overslaan. En hoe het volgend jaar gaat... dat zien we dan wel weer.


Nog anderhalve maand en dan is het zomervakantie.
Ik zie er érg naar uit!


Hoe is jouw contact met school?













Reacties

  1. Mijn broer komt uit Peru. Hij is in 1980 in ons gezin komen wonen, officieel was hij toen zes jaar oud. Later bleek dat hij toen al bijna negen was.
    In die tijd was er nog weinig bekend over de uitdagingen voor een geadopteerd kind en zijn gezin. Ook in ons gezin bleek al snel dat hij anders was. Wij vonden dat moeilijker dan "de buitenwereld", waaronder school, omdat bepaald gedrag alleen thuis plaatsvond.

    Overigens denk ik terug aan die tijd en vraag ik me af of er überhaupt veel nagedacht werd over de psychosociale ontwikkeling van kinderen...?

    Ik vind het fantastisch om te lezen hoe begripvol en liefdevol je over je zoon schrijft. Daar heb ik veel respect voor.

    En goh eerlijk gezegd vind ik het best raar dat de school niet op de hoogte is van de ins en outs van een hechtingsstoornis.

    Misschien moet je eens poeslief wat literatuur suggereren? ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Oe... dat is pittig om een kind te begeleiden wat met negen jaar geadopteerd wordt. Zeker met de meer beperkte kennis (en begeleiding!) die er toen was.

      Ik herken het verschil in gedrag tussen thuis en op school. Als zoon op school stress krijgt wordt hij daar hooguit druk en slecht luisterend van. Thuis vinden de ontploffingen plaats (want hier is het veilig :-)). Ik geloof niet dat je bij zoon al kunt spreken van een hechtingsstoornis. Hij zit gewoon nog midden in het hechtingsproces en op dat vlak in een jongere leeftijd.

      Ik heb school overigens al meerdere malen verwezen naar stichting adoptievoorzieningen om dingen te checken / na te vragen, maar ze doen dat niet. Echt goede literatuur over adoptie (met uitleg over de specifieke uitdagingen, achtergrond ervan en concrete handvatten) zijn helaas allemaal in het engels, maar misschien toch een goed idee om eens zo'n boek uit te lenen.

      Verwijderen
  2. Ik vind het wat vreemd dat school zo weinig meedenkt/meewerkt en blijkbaar zo slecht op de hoogte is van problemen die een adoptie met zich mee kunnen brengen en hoe je dat aan zou kunnen pakken. Ik herken je verhaal overigens wel, vrienden van ons met twee adoptiekinderen hebben gelijksoortige problemen gehad bij de basisschool van hun kinderen en moesten er verschrikkelijk bovenop zitten. De moeder is op een gegeven moment zelfs gestopt met werken om het allemaal in goede banen te kunnen leiden. Zelf hebben we een goed contact met de juf van groep 1/2, ze denkt ook op een leuke manier mee en is heel gedreven in haar vak. En als ik dit zo lees ben ik daar extra blij mee.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het is ook wel erg specifieke kennis hoor, dus ik snap dat ze het niet paraat hebben. Het is alleen zo vermoeiend om overal zo achteraan te moeten zitten inderdaad.

      Verwijderen
    2. Onze zoon is ook niet 'gemiddeld'(al begin ik me steeds meer af te vragen: wie wel???) en we moeten ook steeds wel zelf naar de juf toe, maar: ze pakt het op en gaat ermee aan de slag. Hopelijk heeft hij volgend jaar ook weer een fijne leerkracht. En het is idd specifieke kennis, maar je hebt het nu toch al meerdere keren uitgelegd, echt stom dat ze daar dan niks mee doen. Zou ik ook moe van worden. Bleh!

      Verwijderen
  3. Dat wisselde erg per school. Mijn middelste zoon zit op het speciaal onderwijs, en daar vind ik iedereen erg behulpzaam. Op de basisschool in de stad was het moeizaam.

    Huisvlijt

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat een energie kosten die dingen hè? Wat jammer dat school niet zo meedenkt en het niet lijkt te begrijpen. Hier is het ook gedoe sinds onze oudste op school zit, hopelijk wordt het beter, maar wij oriënteren wel op andere scholen... Succes ermee hoor!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Verstandig om verder te kijken. Wij lopen na anderhalf jaar nog steeds tegen dezelfde dingen aan. Mogelijk gaat zoon na de zomer ook naar een andere school (als we wat beters vinden)

      Verwijderen
    2. Met zoon die adhd heeft en dyslexie hebben we positieve ervaring met zijn school en zeker ook met de middelbare school waar hij net examen heeft gedaan. Maar ik weet van anderen dat het ook anders kan. In ons dorp (naast Amsterdam)vallen alle scholen op een na onder hetzelfde bestuur. Overstappen is bijna niet mogelijk zonder instemming van de school.
      Nic

      Verwijderen
  5. Wat vervelend dat de school zo over hem heen walst. Dat ze niet begrijpen dat een kind dat nog volop bezig is met het opbouwen van die veilige basis, niet gedwongen kan worden om dingen te doen waar ze nog niet aan toe zijn.

    Het is zo mooi om te lezen hoe jij hem begrijpt, steunt en hem zichzelf laat zijn <3 Maar het zou wel makkelijk wezen als de school dat zou begrijpen en respecteren in plaats van tegen te werken. Succes!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel Valhalla! En ja het zou heeeeel fijn zijn als school mer mee zou werken. soms lig ik er echt van wakker.

      Verwijderen
  6. Helaas is het tegenwoordig zo dat er in het "gewone" basisonderwijs elk jaar leerdoelen behaald moeten worden door de kinderen. Zelfredzaamheid is daar een van. Docenten worden er op afgerekend als de leerdoelen die van hogerhand zijn vastgesteld niet worden behaald. Daardoor is het steeds minder mogelijk om naar het individu te kijken. En dat terwijl er steeds meer kinderen op de "gewone" basisschool zitten die vroeger naar het speciaal onderwijs waren gegaan.

    Uit ervaring weet ik dat als je kind(eren)(net) niet binnen het ideaalplaatje passen je daar als ouders zoveel energie in moet steken om school dat duidelijk te maken. En dat elk jaar weer, want hoewel er een (digitaal) dossier bestaat, elk jaar is er een andere docent die je alles van voor af aan moet uitleggen. Dat is wel een uitputtingsslag, terwijl je als ouders met een zorgintensief kind al zoveel aan je hoofd hebt.

    N.


    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik heb ook niet de illusie inderdaad dat ik er volgend jaar klaar mee ben. Vervelend is het. Zeker omdat de inzet van school nodig is om dingen voor zoon te laten werken.

      De discussie over schoolreis zal volgend jaar wel weer voorbij komen (of niet) en die van het kerstdiner (zucht) enzovoorts enzovoorts.

      Verwijderen
  7. Ik ken al mensen die naar het buitenland verhuisd zijn omdat daar wel scholen zijn die meedenken, uit zichzelf zelfs meedenken.
    Toen mijn kinderen met ontwikkelingsstoornis op basisschool zaten en dingen anders bleken te gaan bij hen, zat ik elke week gezellig met het hoofd om tafel, of eigenlijk we legden alletwee onze voeten op zijn bureau, stoel achterover, kop koffie erbij en overlegden wat goed ging en wat eventueel anders kon of moest. Ik ben die man zooo dankbaar dat hier ruimte en tijd voor gemaakt werd. Ze hebben een supertijd gehad op school, net als de andere kinderen, niks trauma's. Dat kwam pas bij voortgezet onderwijs.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Oh wat lijkt me dat heerlijk als het zo kan. Eigenlijk zou het altijd zo moeten gaan. Het is zo jammer als het een gedoe wordt.

      Verwijderen
  8. Mijn ervaring is dat er voor scholen een norm bestaat, en alles wat daarvan afwijkt is lastig.
    Het onderwijs is gewoon niet ingericht op individuen jammer genoeg.
    Fijn dat jij wel zo goed ziet wat je kind nodig heeft en ook ziet dat hij t fantastisch doet gezien zijn start in het leven. Ik hoop dat je volgend jaar op meer begrip stuit. Mijn ervaring is ook dat veel afhangt van de juf of meester die je op dat moment treft.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Wat jammer dan school zo in hokje's denkt, elk kind is anders en zeker met die achtergrond moet je dat goed begeleiden.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Wat jammer dat het ondanks jullie uitleg niet echt lekker loopt. Een kleine verandering in benadering kan zoveel verschil maken, zeker voor geadopteerde kinderen. Dingen werken dan gewoon soms echt anders, dit merk ik hier thuis bij mijn kids uit China ook. Al weleens ondersteuning van de SAV (stichting adoptievoorzieningen) overwogen. Je kunt ze kosteloos 's morgens bellen van ma t/m do voor vragen, maar ook om van je af te praten. En ze bieden schoolcunsulten aan, specifiek voor dit soort problemen. Helaas lopen meer ouders hier tegenaan

    Groet Elsbeth

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik bel de SAV wel eens voor handvatten - alleen school wil ze dus zelf niet bellen en dat is erg jammer. Want inderdaad: soms werken dingen echt net even anders. Mogelijk komt er overigens nu toch een ingang voor een schoolconsult. Ik ben benieuwd of dingen dan wel gaan landen.

      Verwijderen
  11. Is het niet mogelijk dat er vanuit school een begeleid(st)er is die zich met zoonlief bezig houdt. Bij ons op school gebeurt dat ook met een kindje wat geadopteerd is. Die kleutert ook nog, maar krijgt apart les van een onderwijsassistent. Het is altijd dezelfde en ze is er elke dag een paar uurtjes in de ochtend. Er word bij ons op school dus wel wat aangedaan. En ja, die normen van hogerhand op scholen, wie dat heeft bedacht. Als je het niet laat zien, omdat je verlegen bent denken ze dat je toch niet zo slim bent als je ouders zeggen en je thuis laat zien. Daar krijgen wij waarschijnlijk mee te maken, want dochter is niet zoals zoon maar ook wel slim. Ze laat het alleen niet altijd zien. OOk niet aan ons, maar we zullen zien en gaan er boven op zitten, het kost alleen zoveel strijd en energie. Eigenlijks dus net als jullie alleen dan op een andere manier, maar allebeide niet op het middelste lijntje, die zo gewenst is om "gewoon" door de schooljaren te gaan.
    Wens je dan ook veel kracht en sterkte om deze strijd aan te blijven gaan.

    Groetjes
    Janneke

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. School is kennelijk gewoon lastig als je kind afwijkt van de middenmoot. Ik vind het erg jammer: school zou naast leerzaam ook gewoon leuk moeten zijn. En wat mij betreft vind ik het ook gewoon irritant dat dit soort dingen mij zoveel tijd kosten.

      Verwijderen
  12. Mijn volwassen broers en zus die ook geadopteerd zijn hebben nog steeds 'last' van hun adoptie/beginjaren. Waren ook al ouder, dus dan is de herinnering aan hun thuisland sterker. 40 jaar terug was er helemaal geen oog voor dit soort zaken, maar nu er meer bekend over is zou de school beter moeten weten.
    Voer je eigen koers; jij kent je kind het beste en jullie zijn zijn veilige haven.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Stuur een bericht

Populaire posts