Adoptie en school

Deze week moest ik weer eens op gesprek komen op de school van zoon. Dat was niet het eerste gesprek met school en waarschijnlijk ook niet het laatste, jammer genoeg. Want bij zoon werken dingen net even wat anders en man-man-man wat is dát kennelijk ontzettend raar, ingewikkeld en zorgelijk - vooral als ik als ouder dan ook nog iets aangepast wil hebben zodat dingen voor zoon behapbaar zijn.

Ik doe ondertussen mijn best om redelijk te blijven, probeer goed te luisteren naar hun kant van het verhaal en leg nog maar weer eens uit (en nog eens en nog eens en nog eens en nog eens - zucht) hoe het zit met zoon. Want met wat kleine aanpassingen kan hij gewoon meedoen zonder veel angst of onrust op school en zonder grote driftbuien thuis - en komt hij ook nog tot leren.

Op school maken ze zich echter zorgen over de ontwikkeling van zoon. Want hij kan dingen niet die andere kinderen van zijn leeftijd wel kunnen. Zoals op schoolreis bij de juf in het groepje gaan in plaats van bij zijn moeder.

En ik leg maar weer eens uit (deed ik dit niet al tig keer?), dat de situatie van zoon simpelweg heel anders is. Hoe kun je hem nou vergelijken met kinderen die na hun geboorte veilig bij hun ouders bleven, die getroost werden en geknuffeld vanaf hun geboorte. Die wéten dat hun vader en moeder altijd weer terug komen, omdat dat tot nu toe altijd zo was? Die daar niet eens over nádenken.

Ondertussen is zoon nog volop bezig met de basis. Met hechten, met leren dat hij niet opeens weer ergens anders heen gebracht wordt. Met erop vertrouwen dat wij er altijd zullen zijn. En de nog lopende onzekerheid over die dingen (want dat heeft tijd nodig - veel tijd), maken dat zoon zich snel onveilig voelt, waardoor hij sneller uit balans is dan een ander kind. En waardoor hij dus op schoolreis zijn moeder in de buurt nodig heeft.

Voor mij is dit logisch. Ik vind het knap dat zoon met zijn rugzakje zo groeit en bloeit als hij doet. En dat er dan wat gebiedjes zijn waarop hij iets achterloopt op leeftijdsgenootjes.... tja ach... mag zo'n kind ook gewoon even de tijd krijgen om alles in te halen wat hij allemaal is misgelopen in zijn eerste jaren? Moet je eens kijken hoe lang volwassenen doen over het verwerken van een scheiding of verlies van een geliefde naaste en hoe diep die sporen kunnen zijn. En zo'n guppie die helemaal niet snapt wat er gebeurt moet twee jaar na de adoptie alles verwerkt en ingehaald hebben en zich gedragen als het gemiddelde andere kind.

Tja... dát werkt dus niet zo. En is dat raar? Ik vind van niet.

Ik heb er het volste vertrouwen in dat dat allemaal wel goed komt - in zoon zijn tempo en in zijn tijd, met respect voor wat nog niet gaat.

Na enig praten als brugman was de eindoordeel van school, dat ik nog een jaartje mee mag met schoolreis en dat ik later kom met zoon, zodat we het hele groepjesgebeuren overslaan. En hoe het volgend jaar gaat... dat zien we dan wel weer.

Nog anderhalve maand en dan is het zomervakantie.
Ik zie er érg naar uit!

Hoe is jouw contact met school?