Adoptieperikelen
Ik had vorige week de adoptiestichting gebeld met de vraag of de eerst genoemde wachttijd nog steeds klopt. Dit om in te kunnen schatten of we ons dit jaar nog op zouden geven voor vakantiekinderen of niet. Je wilt immers geen kinderen teleurstellen omdat je zelf eindelijk moeder wordt.
Enfin. De wachttijd is nog steeds wat deze was, wat betekent dat we vanaf oktober (ongeveer) kans maken op een telefoontje, met grofweg een jaar rek. Niets nieuws onder de zon, maar toch hakte deze boodschap er op de een of andere manier stevig in.
Niet goed voor de spirit en daarmee schoot ook het schrijven over consuminderzaken er even bij in. Ik had even genoeg aan mezelf. Vanaf dit weekeinde hoor ik echter buiten de lente. En hoewel het wachten nog steeds even heel zwaar weegt, merk ik dat de zin in dingen weer langzaam terugkomt. Zin in de komst van de vakantiekinderen, zin om in de tuin te rommelen, zin om het huis op te knappen en kind-klaar te maken en zin om door te consuminderen.
Het terras is geveegd, er is een nieuwe lading plantjes gezaaid voor de moestuin en er is een extra (plastic) kasje in huis gehaald.
Zo! En laat de lente nu maar echt losbarsten!
En hoop, bid en duim maar met ons mee dat dit de laatste lente met ons tweetjes wordt.
Ik duim voor jullie mee, jullie wachten al zo lang! Ergens is een kindje dat straks vreselijk lieve adoptieouders krijgt, de bofkont!
BeantwoordenVerwijderenOok ik hoop en bid mee, zowel voor jullie als ook voor het kindje wat straks het geluk heeft om zo met open armen ontvangen te worden.
BeantwoordenVerwijderenOef oktober met nog evt een jáár extra.... dat is echt gemeen zeg!!! Ik hoop dat het ook dit jaar nog mag zijn. Zo'n gewenst kindje, die krijgt een prachtig thuis bij jullie! <3
BeantwoordenVerwijderenjeetje ik snap dat het antwoord een domper was.
BeantwoordenVerwijderenJullie toekomstige adoptiekindje boft maar, met zo'n geduldige mamma en pappa. Dan is het écht gewenst!
Gelukkig brengt de lente weer nieuwe zin met zich mee. Fijn dat het nu echt lekker weer gaat worden.
En die moestuin is natuurlijk enig voor de vakantie-kinderen, zien hoe alles groeit, eten uit eigen tuin. Mooi vooruitzicht!
Ook volgend jaar, met jullie eigen kindje.
Groetjes, Emilie
Ik weet niet of de vakantiekinderen het geduld hebben om de plantjes te zien.
VerwijderenVorig jaar hadden we 2 van die super actieve knullen. Die zien niet zoveel in een tomatenplant zeg maar...
LOL!
Ik kan me voorstellen dat je toch weer even teleurgesteld bent dan. Wachten duurt ook zo lang. Maar ik vind het een mooie gedachte dat dit wellicht jullie laatste lente alleen is. Ik hoop met jullie mee!
BeantwoordenVerwijderenDat was een flinke domper, hoop voor jullie en je toekomstige spruit dat het de laatste teleurstelling is, en 'k duim dat je dan maar direct 1 oktober bericht krijgt dat er ergens een klein mensje op jullie wacht,
BeantwoordenVerwijderengroet
Ik leef erg met jullie mee, wij hebben er tien jaar over gedaan voor we onze dochters uit India hadden, ik weet precies hoe het voelt, de teleurstelling, het wachten, de machteloosheid en ik was ook vaak boos. Maar hou vol, uiteindelijk krijg je er zoveel voor terug, ik pas nu op mijn kleinzoon van 9 maanden en dat is echt geluk.
BeantwoordenVerwijderenBon courage,
Adriana Dijkland
Bij ons is het inderdaad ook al zo'n 10 jaar dat we wachten (en wachten, en wachten). Het medische traject meegerekend.
VerwijderenGeniet maar fijn van je kleinzoon! Voor ons geldt dat we eerst nog maar eens moeten zien dat het vormen van een echt gezin werkelijkheid wordt. Verder durf ik nog niet te denken.
Ik hoop en duim met jullie mee dat dit inderdaad jullie laatste lente met z'n tweetjes wordt!
BeantwoordenVerwijderenMensen dank jullie wel voor jullie lieve reacties. Hopelijk mag ik dit jaar een fijn juichberichtje plaatsen.
BeantwoordenVerwijderenJullie goede wensen geven in ieder geval blijheid in ons hart. Dank daarvoor!