Corona: waar zijn we in beland?

 


Soms, als het rustig is en ik even tijd heb om na te denken, vraag ik me af waar we in vredesnaam in zijn beland. 

Ik heb wel eerder een zwaar jaar gehad, maar dit jaar is zwaar op meerdere vlakken, op een manier die ik niet aan had zien komen. 

Eerst zoon die door de emdr behandeling door het ijs zakte. Iets wat hem juist verder had moeten helpen zorgde ervoor dat hij (en daardoor wij) in een oneindig diepe put vielen.Al het harde werken van jaren was in één klap weg. En wij zaten met de nauwelijks te hanteren brokken. En nog steeds is zoon veel slechter dan hij was. Er is geen tijd voor rouw, maar dat is wel wat er is. Rouwen om een kind wat nog verder beschadigd is dan hij al was. Terwijl we ondertussen keihard werken aan handvatten voor herstel. We kunnen hem immers niet laten zitten in die put. Hem niet en onszelf ook niet. 

Een maand later trad de corona in. De agenda van de man zijn bedrijf werd in één week schoongeveegd. Nu, negen maanden later, is er (behalve de hoop op een vaccin) nog steeds geen zicht op beurzen die doorgaan. Er staan wel beurzen gepland, maar zodra de datum nadert worden deze verzet. De steunmaatregelen worden ondertussen afgebouwd. Er is een TOZO regeling (bijstand) die net alle vaste lasten dekt, maar geen geld overlaat voor eten (of kleding, uitjes of wat dan ook) en er is een TLV (of TVL... ik gooi die letters steeds door elkaar) regeling die maximaal de helft van de vaste bedrijfslasten dekt. 

De variabele bedrijfslasten (die er zogenaamd niet zouden moeten zijn - maar die je natuurlijk deels wel hebt - zeker als je probeert om ondertussen iets anders op te zetten) tellen niet mee.  Het gat van de variabele bedrijfslasten plus die niet gesteunde helft van de vaste bedrijfslasten plus wat we toch af en toe voor het gezin moeten kopen, vullen we op met ons spaargeld. 

Zouden die mensen van die toeslagenaffaire zich ook zo voelen? Komt er licht aan het einde van de tunnel? En zo ja, wanneer dan? Of raakt Nederland meer en meer verdeeld in een groep die financieel nergens last van heeft en een groeiende groep arme ex-ondernemers en mensen die hun baan verliezen? 

Tegelijkertijd zijn we dankbaar dat er een voedselbank is, dat er steunmaatregelen zijn, dat we in een mooie omgeving wonen en dat er lieve mensen om ons heen zijn. Want dat is er allemaal ook. 

Gelukkig is mijn glas nog steeds halfvol, maar soms ben ik even kwijt waar ik hem heb neergezet...


Reacties

  1. Vreselijk toch dat het in Nederland zo gaat? Bij hulp voor anderen staat Nederland altijd vooraan, maar steun voor eigen inwoners is echt minimaal, behalve als je er helemaal met de pet naar gooit, dan wel natuurlijk. Maar heb je keihard gewerkt aan je eigen zaak, daarmee wat spaargeld gegenereerd krijg je gewoon nagenoeg geen hulp. Terwijl had je datzelfde werk gedaan in loondienst, hetzelfde spaargeld opgebouwd nooit de stress gehad die een ondernemer met gezin ervaart, krijg je gewoon 70% van je salaris bij werkverlies. En als de boel dan klapt moet je ook nog maar kijken of ze wel vinden dat het niet je eigen schuld is en de curator je alsnog wilt laten opdraaien voor opgelopen schulden. Belastingdienst idem dito. Zoveel begrip aan de telefoon, maar puntje bij paaltje wel graag betalen. Ik ben ook een type van glas halfvol en heb gelukkig zelf financieel geen last van Corona, maar binnen mijn kringetje zeker wel dus heel knap wat jullie elke week weer doen en ik hoop dat dat glas snel op zijn plek blijft staan en gevuld wordt. Sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel. Het is inderdaad gewoon echt zwaar voor een bepaalde groep ondernemers. En dit is ook geen gewoon ondernemersrisico. Ik las wel vanmiddag in de krant dat ze ondernemers die meer dan 70% inkomensverlies hebben extra willen ondersteunen. Dat helpt weer om het wat langer vol te houden. Dat glas komt wel weer.

      Verwijderen
  2. Hier vertelde puber gisteravond dat hij zo depressief is. Hij voelt zich zo ziek van ellende. Alle leuke dingen gaan niet door en op school gaat het ook niet lekker. Dochters wachtlijst voor therapie duurt nog zeker tot februari, hoorde ik vanmorgen. Gelukkig geen geldzorgen erbij, maar het gevoel dat de narigheid dit jaar wel genoeg is geweest, dat herken ik wel.
    Of er nou een vaccin komt of niet, volgend jaar zou het toch eindelijk weer beter moeten gaan?
    Sterkte voor jullie!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ach wat sneu voor je zoon. Kinderen en jongeren hebben ook zeker last van de corona. En dat gure grauwe novemberweer helpt ook niet echt. Hopelijk schiet de wachtlijst voor je dochter op. Als je met twee kinderen zo een beetje 'hangt' dan is dat ook best veel met de corona er nog eens bij.

      Ik heb het gevoel dat volgend jaar een jaar van verandering is. Het gaat vast goedkomen op de één of andere manier.

      Verwijderen
  3. Sterkte! Leef echt met jullie mee.
    Groet, Yvonne

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Stuur een bericht

Populaire posts