Met keelpijn naar het ziekenhuis...

 

Zoon sneed zichzelf zondagavond nog even gezellig in zijn vinger. Het leek erop dat hij zichzelf heel gemeen had gesneden en dus belde ik de HAP. 

Dat zoon keelpijn had maakte het wat ingewikkeld. Ik mocht met mijn krijsende kind niet in de auto stappen, want er moest eerst met de arts overlegd worden over de keelpijn / mogelijkheid dat er sprake zou kunnen zijn van Covid. Dat gaf wel even wat extra stress, maar gelukkig konden we een paar minuten later alsnog vertrekken. 

Nu zijn we vaker met zoon op de HAP geweest, maar dit keer gaf het covid-protocol toch wel een extra dimensie. Er mocht (sowieso) maar één begeleider mee. Toen ik me meldde bij de receptie (op veilige afstand in een lege hal, zonder zoon) werd ik gelijk gealarmeerd aangekeken en kreeg ik twee mondkapjes aangereikt. Daar hadden we thuis niet aan gedacht en dat was ons ook niet verteld (da's nog een puntje in de procedure lijkt mij ;-)).

We werden naar een kamer verwezen en moesten daar blijven. De verpleegkundige en arts kwamen beiden in vol tenue (pak, handschoenen, mondkapje én bril) en ook het röngtenapparaat kwam naar ons toe. 

De wond viel gelukkig enorm mee. Maar een belevenis was het wel... 

Fijn om te merken dat dergelijke hulp gewoon doorloopt met de nodige veiligheidsmaatregelen. Ik vond echt dat ze het netjes deden.