Is adoptie niet oké?

Ik wilde een enigszins objectief, afstandelijk stukje schrijven over het persbericht over internationale adoptie wat deze week verscheen. Maar het wil niet. Ik merk dat het me bozig maakt en dan wordt het lastig om genuanceerd te schrijven. 

Dus doe ik dat maar even niet. 


Voor wie het bericht niet las. Klik hier. 

Wat me irriteert aan het bericht is de expliciete boodschap dat internationale adoptie niet oké is.

En dat doet zeer. 

Want ben ik dan fout als moeder, omdat ik ons kind niet zelf baarde, maar we hem weloverwogen adopteerden? Uit een ander land nog wel? 
Omdat adoptie zoveel geld kost? (waarvan het meeste overigens naar Nederlandse zakken verdwijnt, want alles moet je zelf betalen - te beginnen met de vijf verplichte voorlichtingsbijeenkomsten van 1385,- euro. En echt... dat is nog maar het begin van het kostenstaatje in Nederland). 

Omdat adoptiekinderen beter af zijn in het land van herkomst?

Dat laatste is zelfs volgens het rapport van de Raad niet zo. Ze vinden alleen dat deze kinderen beter af zouden moeten zijn in hun land van herkomst en dus moeten we hier maar stoppen met adoptie. Dan komt het verder vast wel goed. 

Of niet. En dan zitten daar kinderen hun hele jeugd in een tehuis. 
Ongewenst, ongeliefd. Zonder hoop op een liefdevol gezin.
Vechtend om een beetje aandacht. Met een levenlang de sporen van verwaarlozing getekend in de ziel. Want een leven in een tehuis is geen leven voor een kind. Zeker niet in een arm land met grote groepen kinderen en te weinig, onderbetaald personeel wat bij lange na niet kan bieden wat een kind nodig heeft. 

Of gewoon niet meer levend omdat er geen mogelijkheid was voor een operatie of extra zorg in het tehuis. 

Nou... ik vind het niet oké om kinderen aan hun lot over te laten. 
Als er dingen veranderd moeten worden, dan is dat zo. (Overigens dacht ik dat we daar op internationale basis al mee bezig waren met het Haags Adoptieverdrag.) 
Maar niet eerst opties uitwissen voordat er andere opties zijn. Want dan zeg je eigenlijk dat het niet erg is als er eerst slachtoffertjes vallen voordat dingen veranderen. 

En dat vind ik dan weer een buitengewoon zorgelijke houding van een Raad die geacht word de jeugd te beschermen. 


Overigens las ik hier nog een heel mooi blogje over dit onderwerp van iemand die zelf geadopteerd is. 

Reacties

  1. Ik vind het zelf ook erg ... raar om te zeggen dat een kind per se in de eigen cultuur opgevoed moet worden. Desnoods inderdaad in een weeshuis en zonder kansen om zelf een leven op te bouwen.

    Ik denk dat men last heeft van survivorship bias: de kinderen die wél geadopteerd zijn, hebben hun jeugd overleefd en hebben soms (lang niet altijd) problemen dankzij hun roerige start. En deze kinderen worden onderzocht. De kinderen die níet geadopteerd zijn... die zijn simpelweg niet onderzocht.

    Het liefst zou je natuurlijk willen dat ieder kind gewenst is, dat ieder kind een goede jeugd krijgt bij zijn eigen ouders in zijn eigen land, zonder geldzorgen en met altijd een gevulde maag. En dat alle mensen die kinderen willen hebben, ze kunnen krijgen, en andersom, dat mensen die geen kinderen willen hebben (of niet meer dan ze al hebben), geen kinderen meer krijgen. Maar zo zit de werkelijkheid natuurlijk simpelweg niet in elkaar.

    Ik denk dat adoptie en ook internationale adoptie kinderen een kans biedt, die ze anders niet zouden hebben. Het is misschien niet perfect, maar het is vaak de beste kans die zo'n kind heeft.

    Ik denk dat ook jullie kind dankzij jullie eindelijk een grote kans heeft op een goed leven.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Inderdaad, wat je zegt: adoptie is geen perfecte oplossing maar soms de beste oplossing die er is.

      En ik denk zeker dat het voor zoon de beste optie was.

      Verwijderen
  2. Ik leef met je mee. Het lijkt echt nergens op! Onze vrienden adopteerden een meisje, en ik mag op haar passen. Ze leeft nu in een gelukkig gezin, waar was ze anders terecht gekomen?

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik vind het vreselijk en werd er ook heel boos van, allebei mijn dochters komen uit India, waar ze dus werkelijk geen enkele kans hadden op een goed leven. Het zijn geen biologische zusjes maar het zijn wel echte zussen geworden. Ze hebben allebei gestudeerd, hebben nu leuke banen. Mijn oudste dochter heeft inmiddels twee zoontjes en is getrouwd met een Fransman. Mijn jongste dochter heeft ernstige reuma en ik moet er werkelijk niet aan denken hoe het met haar zou zijn gegaan als ze in India was gebleven. We hebben altijd een fantastisch gezin gehad, begin van dit jaar is mijn lieve man overleden en ik heb heel erg veel steun aan mijn kinderen. Mijn oudste dochter woont net als ik in Frankrijk en over cultuurverschillen gesproken, de cultuur is hier ook heel anders dan in Nederland.
    Groet Adriana

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Fijn dat je beide dochters goed terecht zijn gekomen en dat ze een goed leven hebben. En reuma hier is heel wat anders inderdaad dan reuma (in combinatie met armoede / geen kansen) in India.

      Verwijderen
  4. Het krantenartikel is te zwart/wit. Daarmee krijg je gelijk van die ja- en nee-kampen en alles of niets-discussies. Jammer, maar dat lijkt wel de tendens van kranten tegenwoordig: mensen tegen elkaar opzetten.

    Maar ik denk dat er is wel een kern van waarheid. Ik denk dat - in beginsel - een kind beter af als hij opgroeit in z'n eigen cultuur. Maar uiteraard niet eenzaam in een tehuis zonder geld, opleiding of eten. Er moet geld gestoken worden in mogelijkheden van opvang, opleiding en opvoeding daar. Zo kunnen zij zelf ook weer een bijdrage aan hun eigen land leveren later.

    Kinderen die daar echter geen kansen hebben, die zijn uiteindelijk beter af als ze hier (of elders) worden opgevangen.

    Er zijn gelukkig veel gevallen waarin een kind hier helemaal tot z'n recht is gekomen en een gelukkig leven kan leiden. Maar ook veel gevallen waarin kinderen hier alsnog ontsporen door alles wat ze in hun vroege jeugd meemaakten. Of gewoon door culturele en evolutionaire verschillen die onmiskenbaar zijn.

    Suzanne

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Volgens het Haags verdrag moet er eerst in het eigen land worden gezocht naar een gezin wat het kind wil adopteren.

      Overigens is het ontsporen vaak niet het gevolg van de adoptie an sich denk ik, maar van wat een kind daarvoor allemaal heeft meegemaakt. De sporen van vroegkinderlijke verwaarlozing en trauma zijn diep. Dat vraagt soms best veel van (adoptie) ouders.

      Het is echter de vraag of die schade er niet zou zijn als het kind in het land van oorsprong was gebleven. Opgroeien in een liefdevol gezin betekent in ieder geval een kans op herstel. Een kans die er niet is als een kind in een tehuis achterblijft.

      Verwijderen
  5. In de vriendenkring van mijn dochter zijn 4 geadopteerde kinderen. Meisje uit Bangladesh, meisje uit Brazilië en meisje uit Colombia en jongen uit Sri Lanka. Deze kinderen hebben allemaal veel problemen gehad in hun jeugd in Nederland en nu ze alle 4 rond de 40 zijn, gaan ze alle 4 in therapie om uit situatie te geraken.
    Ik ken de ouders van mijn dochters vrienden vanaf een afstand en volgens mij hebben de problemen weinig met het geadopteerd zijn en veel met de manier van grootbrengen door hun adoptief-ouders te maken.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het is denk ik lastig om van een afstand te weten of iemand het goed doet als ouder - zeker in meer lastige opvoedsituaties.

      Ik denk dat er tegenwoordig veel meer kennis is rondom hechting, trauma en adoptie. Dat scheelt wel heel veel denk ik. Adoptieouders moesten vroeger veel meer zelf het wiel uitvinden.

      Verwijderen
  6. Heb zelf geadopteerde broers en zussen en neven en nichten. Die hebben zeker te maken gekregen met de aloude vraag "wie ben ik en is er nog familie in mijn eigen land". En daarna de vraag waarom ze niet in hun cultuur konden opgroeien.
    Ze zijn trouwens geheel Nederlands opgevoed, met hagelslag en pindakaas - niks linken naar hun cultuur.

    Simpelweg werden ze ter adoptie aangeboden omdat er oorlog was, chaos, maar ook om economische redenen. En dat lijkt me moeilijk te verteren. Dat anderen in jouw gezin wel bij hun moeder of familie konden opgroeien en jij niet.
    Ook herken ik zeker hechtingsproblemen en dat heeft ook te maken met de leeftijd waarop ze naar Nederland kwamen. En zeer zeker ook met de manier van grootbrengen, zoals Janne schrijft.


    Die meneer Hoksbergen is een ontzettende vooringenomen meneer die ik al uit de jaren 70 ken (vanuit de adopties van mijn familieleden). Toen al vond hij dat hij de regeltjes kon bepalen over de hoofden van de kinderen en ouders. Toen al was adoptie, zoals het nu al helemaal is, een kwestie voor ouders in spe met genoeg spaargeld. Wat me een druk lijkt zetten op het aspect 'dankbaarheid'.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Adoptie blijft een lastig iets - hoe dan ook denk ik.

      Hoe bedoel je trouwens de opmerking over dankbaarheid? Want voor ons speelt dat op zich niet. Wij haalden zoon hierheen. Hij had daar zelf niets in te kiezen - en dus heeft hij ook niets waar hij dankbaar voor hoeft te zijn. Maar misschien bedoel je wat anders.

      Verwijderen
  7. Ik hoop dat je nu toch het gevoel hebt dat je je hart hebt kunnen luchten, ook al wilde je er niets over schrijven. Het is een gevoelig onderwerp, kinderen zijn altijd onschuldig, iedereen heeft goede intenties. Daar hou ik me maar aan vast.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Kinderen zijn altijd de onschuldige partij inderdaad. Goede intenties zijn verder fijn, maar dan wel met oog voor de realiteit en compassie voor het individu. En daar ben ik in dit geval niet van overtuigd.

      Verwijderen
  8. Zelf heb ik dichtbij geen ervaringen met adoptie. Ik heb zeker bewondering voor mensen die het doen. Maar ik vraag me altijd af, waarom uit een ver land? Als je verhalen leest over jeugdzorg in Nederland, wordt je er verdrietig van. (dit is gewoon als nieuwsgierige vraag bedoeld hoor!) groetjes, Mijnske

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Binnen Nederland is adoptie niet echt een optie. Pleegzorg wel natuurlijk. Alleen ben je als pleegouder wettelijk geen ouder, zitten er meer onzekerheden aan en krijg je er pleegzorgmedewerkers en vaak ook een complete familie bij. Dat laatste hoeft geen minpunt te zijn overigens. Voor kinderen kan het juist heel waardevol zijn als er nog contact is met ouders / familie.

      Wij wilden graag 'gewoon' ouders worden. En misschien is er ooit nog ruimte voor pleegzorg. Met alle kennis vanuit adoptie en het sterke geloof dat ieder kind een fijn thuis hoort te hebben is het iets waar ik stiekum wel eens aan denk.

      Verwijderen
  9. Ik denk dat je als adoptieouder alleen maar het beste met kinderen voorhebt. Er zijn genoeg adoptiekinderen die een fijne jeugd hebben gehad bij hun adoptieouders, maar daar hoor je niemand over. Degenen die niet goed bezig zijn, zijn volgens mij de overheden van diverse landen.

    Zelf ben ik afgehaakt na een aantal voorlichtingsbijeenkomsten omdat ik gek werd van het schrijnende en soms gruwelijke leed (China) van de kinderen die in kindertehuizen opgevangen worden. En het onbegrijpelijk vond dat er tegelijkertijd quota bestaan voor het aantal kinderen dat per jaar per land geadopteerd mag worden. En het feit dat er naar mijn mening een financieel slaatje uit adopties geslagen wordt. Ik wilde daar geen deel van uitmaken. Een beslissing met pijn in mijn hart overigens.

    N.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Stuur een bericht

Populaire posts