Kinderen en verlies

Zoon is met een vriendinnetje aan het spelen. Er is een verjaardagsfeestje. De knuffelbeesten zijn de kinderen en zij zijn papa en mama. Ze steggelen even over waar de kinderen vandaan komen. Braziliƫ, Turkije en Amerika passeren de revue. Toevallig allemaal net geen landen waar zij zelf vandaan komen :-).

Ja zegt vriendinnetje en de ouders zijn dood. Ja zegt zoon tegen de opgestelde knuffelbeesten. Jullie ouders zijn dood en daarom komen jullie bij ons komen wonen. 
Dan gaat resoluut de radio aan en start het feestje. 


Ik zit op de achtergrond even stilletjes met een brok in mijn keel. Want met een geadopteerde zoon en een vriendinnetje wat met een incompleet gezin gevlucht is voor het oorlogsgeweld in haar land zit er jammer genoeg wel erg veel realiteit in het spel. 


Ondertussen vind ik het ergens ook wel weer mooi. Mooi dat kinderen de dingen die ze meemaken verwerken in hun spel. En ook mooi dat zoon en vriendinnetje dat stukje wat hen onderscheid van andere kinderen kennelijk met elkaar kunnen delen. Ik ben blij dat ze elkaar daarin vinden. 

Reacties

  1. Dat is inderdaad niet niks. Ik krijg er kippenvel van. Maar mooi dat ze het zo in hun spel verwerken!

    Huisvlijt

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Voor kinderen is hun eigen situatie altijd "normaal" - eigenlijk net als bij grote mensen.... Mooi dat je dit zo schrijft, het bepaalt me weer bij het feit dat kinderen soms Ć©cht een hele moeilijke start hebben (en dan vaak toch goed terecht komen...)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Kinderen zijn enorm veerkrachtig. Met voldoende steun / handvatten hier en daar groeien ze vanzelf naar de zon toe ;-)

      Verwijderen
  3. Dat heb je mooi opgeschreven. En inderdaad, het is ook fijn dat ze dat op deze manier toch een plekje geven.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mooi en aangrijpend tegelijk.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Stuur een bericht

Populaire posts