Worden wie je bent

Toen we zoon adopteerden was één van de dingen die we er als informatie bijkregen dat hij dol was op voetballen.

Geen idee waar dat idee ontstaan is, want wij hebben dus een zoon die tot nu toe echt niet voetbalt en die ook op geen enkele wijze interesse toont in het spel. We hebben foto's van het eerste begin, met zoon lekker aan het klooien met keukentje of badje met de gekochte bal (het kind zou immers dól zijn op voetballen) onaangeraakt in de tuin.

Eenzame voetbal

Ook enthousiaste voetbalsessies met vriendjes of familie konden hem niet bekoren. Als hij al deelneemt, dan is dat enkel omdat er geen ander spel gaande is en werkelijk iedereen aan het voetballen is. Als hij de bal dan eens heeft, dan pakt hij hem op - want ertegen trappen doet hij niet.

Of beter gezegd: deed hij niet. Want opeens blijkt er deze vakantie een interesse voor voetbal te ontstaan. Nou zit er nog wel heel veel hands in het spel, maar toch... wie weet.


Ach... en anders niet.
Hij moet maar worden wie hij is.




Reacties

  1. Inderdaad. Laat hem zich lekker ontwikkelen zoals 'ie zelf wil. Geniet er van!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Fijn dat jullie hem gewoon de ruimte geven om te ontdekken waar hij van houdt.

    Huisvlijt

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Er er niet een spreuk van Toon Hermans 'met vroeg aan mij wat ik later wil worden. Ik dacht dat ik al iemand was'

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Oh ik vind dat zo'n stomme vraag om aan kinderen te stellen. Zelfs aan kleuters wordt het al gevraagd, terwijl die helemaal nog geen volledig beeld hebben van de wereld. Daarnaast: alsof je functieomschrijving bepaalt wie je bent.

      Overigens wil zoon later papa worden (of mama, maar ik heb hem uitgelegd dat dat niet gaat) :-)

      Verwijderen

Een reactie posten

Stuur een bericht

Populaire posts