Hoe het hoort

Vanuit verschillende hoeken had ik de afgelopen weken te maken met het onderwerp stigma en verwachtingen. Er was de Social run (een estafetteloop tegen stigma), verschillende blogjes van ouders die tegen onbegrip opliepen met hun net anders-dan-anders kind, een collega die zijn hart luchtte en ik stootte mijn eigen neus ook nog even. 

Want soms is het rot dat de buitenwereld niet snapt dat voor jouw kind dingen anders werken dan voor een doorsnee kind. 


Even voor de duidelijkheid: ik ben dolgelukkig met onze zoon. Het is het leukste, liefste, meest bijzondere jongetje wat ik ken.
Ik zou werkelijk niet willen dat hij anders was. 

Integendeel: ik heb een diep respect voor het tempo waarin hij zich ontwikkelt, voor het vertrouwen wat hij in ons heeft en voor de durf die hij laat zien in het ontdekken en ontmoeten van de wereld om hem heen. 

Voor de omgeving is hij echter niet altijd goed zoals hij is. Of het is in ieder geval nogal eens niet oké dat ik aangeef dat zoon bepaalde dingen (nog) niet aankan. Hij móet gewoon hetzelfde zijn en dingen op dezelfde manier meedoen als alle andere kleuters en anders ben ik lastig, of is zoon lastig. 

Nou heb ik een gladde rug en in het belang van zoon hou ik geregeld mijn poot stijf als het gaat om het meegaan met schoolreis, als hulp bij een kinderactiviteit in hetzelfde groepje ingedeeld worden of om het aanwezig zijn bij zwemles.


Dat ik dan bestempeld wordt als overbezorgde moeder, daar zit ik (meestal) niet mee. Ik weet namelijk dat ik dat niet ben. De boodschap die eronder zit, daar heb ik meer moeite mee. Daarmee wordt namelijk gezegd dat zoon een jaar na zijn adoptie maar klaar moet zijn met wennen en hechten. Dat hij alles hetzelfde moet kunnen en durven als de gemiddelde kleuter en geluidloos ingevoegd moet zijn tussen de maatlat van sociaal-emotionele ontwikkeling en citotoets.

En weet je wat? Dat is hij niet. 

Afwijkende schapen zijn ook leuk (zoals Shaun het schaap)

En sowieso: waarom zou hij niet bang mogen zijn op zwemles? Waarom moeten we allemaal mee met de meute, met alleen bij hoge uitzondering en na heel veel moeite en gedoe een andere benadering?

Er zijn zoveel kinderen en volwassenen die het niet lukt om mee te gaan in "hoe het hoort". 

Laat ze toch.
Laat ze toch gewoon net een beetje anders zijn en maak er niet zo'n punt van als er een moeder bij zwemles op een bankje een boek zit te lezen, zodat haar zoon zich geborgen voelt. 
Laat de dingen gewoon anders wezen als dat is wat werkt.



De wereld zou er een stuk mooier van worden voor de kwetsbaren onder ons.
En een stuk lichter voor degenen die bij hen horen.


















Reacties

  1. Hear, hear! (Ook een adoptiemoeder, wier dochter vorige week haar b-diploma heeft gehaald - en dat was evt een hele prestatie!)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je :-) En gefeliciteert met je dochter haar diploma!

      Verwijderen
  2. Wat heb je dat mooi geschreven. Onze ZL heeft ook wat meer moeite met bepaalde dingen dan andere kinderen en wat mij betreft is dat prima. Als ik dan hoorde dat ie op school groep 3-4 (waar ze blijkbaar gingen kijken) werd ingeduwd door de juf met de bemoedigende woorden 'niet zo aanstellen hoor', of hoe het aan hem lag als hij er niet tegen kon dat het speelgoed waar hij mee speelde werd afgepakt door een ander dan brak dat echt mijn hart. Of dat mensen het raar vonden als hij zijn jas met capuchon op wilde aanhouden, als ie in een gezelschap van 35 wildvreemde volwassenen was zoals op een verjaardag van mijn oma.
    Het lijkt er niet om te gaan of kinderen zich veilig voelen, maar of ze zich aanpassen. Doet een kind dat laatste niet, dan zijn ze lastig. Ouders die hun kinderen de ruimte geven om zichzelf te zijn, zijn nog lastiger ;)

    Gelukkig heeft jouw zoon een moeder die er peop aan heeft. Je hebt groot gelijk. Als jij het niet doet, doet niemand het en dat is eigenlijk best triest.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja dat is best triest. Want zo zullen er ook kinderen rondlopen waarbij de ouders minder mondig zijn, of dingen niet kunnen ondersteunen. En die moeten dan gewoon mee met de meute, of het nou gaat of niet.

      Situaties zoals jij die beschrijft met je zoontje, daar kan ik ook niet tegen. De huidige school van hem is wel een stuk leuker denk ik (ik ben stiekum jaloers op het schooltje zoals je dat beschrijft)

      Verwijderen
  3. Mijn ervaring is dat scholen heel graag labeltjes plakken als je kind een beetje anders is dan het gemiddelde. Wij veranderden ons zoontje van school omdat hij niet om kon met de drukte en omdat de klassen er veel te groot waren. Nu zit hij in een klein schooltje en ik ga ook altijd mee op uitstap. De school maakt hier geen problemen van, meer zelfs, bij elke uitstap zijn er meestal meerdere ouders die mee begeleiden. Veel hangt af van de visie van de school en van de bekwaamheid van de leerkracht heb ik de indruk.
    Gelukkig ben jij assertief genoeg om op te komen voor je kind!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hulde voor de prachtige logje!
    groetjes van een moeder met twee net even anders dan andere kinderen...

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Stuur een bericht

Populaire posts