Wat je zegt ben je zelf

Zoon heeft de laatste tijd nogal de gewoonte om me tegen te spreken met een welgemeend 'nee joh!'. Het tegenspreken gaat nog (soms), maar dat 'joh' begon me aardig te irriteren.
Want tja... ouderwets he, dus ik ben geen 'joh' (echt... soms hoor ik mezelf mijn ouders herhalen).

Heb ik net zoon weer eens aangesproken op dat 'joh', schiet die man van mij opeens keihard in de lach. 'Jij zegt het ook!' roept ie. Ik snapte eerst niet waar hij het over had.

Maar het is waar... ik zeg het ook en meerdere keren per dag zelfs: 'nee joh!'

Tja...

Nee joh lorre! -  Nee joh lorre!

Hopelijk komt het toch nog goed met de opvoeding.

Reacties

  1. Haha, krijg je het daar even lekker op je neus ;-) Ik zeg het zelf ook wel eens, maar niet 'joh' op de manier van 'joch' ofzo. Meer om het 'nee' wat aardiger te laten klinken.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik zeg 'm ook niet onaardig (vind ik). Bij zoon klinkt hij vaak wel onaardig, maar ik weet eerlijk gezegd niet of het ook zo bedoeld is. Hm... misschien eens navragen..

      Verwijderen
  2. Haha, ja ik hoor regelmatig mezelf terug! Soms helpt het om even 'erboven' te hangen en terug te kijken hoe je zelf reageerde in bepaalde situaties.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Kijken met de geest van een vijfjarige in je achterhoofd geeft zeker ruimte (of welke leeftijd een kind dan ook heeft). ach... en meestal zijn het geen halszaken he..

      Verwijderen
  3. Ja, mooi is dat he? Niet dat ik er altijd van geniet... ;-)

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Stuur een bericht

Populaire posts