Opruimwoede

Typisch is dat: lange tijd stoor ik me er niet aan en dan opeens zie ik overal rommel. Het zal wel weer iets hormonaals zijn. Hopelijk trekt het snel weer weg - hoewel...

Dagelijks wordt er iets onder handen genomen. Een plankje, een kastje of een dumpplaats.

Zoon wordt ondertussen gedrild om spullen terug te zetten in de kast als hij er klaar mee is. Eerst lette ik daar niet zo op omdat ik zijn spel niet wilde verstoren, maar hij laat vaak zo'n spoor van spullen na dat hij het nu toch maar op moet ruimen als hij van het één naar het ander schiet. Heel Montessori is dat, las ik op internet (ik dacht dat het gewoon ouderwets praktisch was), dus ik ben nog pedagogisch verantwoord bezig ook. 

Het lastige met rommel / rommeligheid vind ik dat het door al je levensvlakken heen zit. Een soort van todolijstje in de vorm van spullen (of mails, foto's, administratie, onkruid...). Erg irritant, want zo nadrukkelijk aanwezig. Daarbij: rommel kost geld. Het kost je tijd om dingen te vinden en zaken worden minder efficiënt afgehandeld of zelfs vergeten. 

Niet onze garage gelukkig

Er zijn door de jaren heen al behoorlijke stappen gemaakt hoor. Onze leefruimtes zijn vrij leeg en altijd opgeruimd genoeg. Ons huis is vrijwel altijd bezoekklaar. Met dank aan jaren en jaren meedoen met Flylady. (kijk vooral ook even naar de nederlandse facebooksite, flylady groep nl, als je een rommelkont bent).

En toch mag het nog wel weer wat netter.



Hoe opgeruimd ben jij?