Moeders met een stempeltje

Deze week liep ik op verschillende momenten tegen stempeltjes aan. Stempeltjes op mij welteverstaan. Nou hou ik sowieso niet zo van stempeltjes, maar als iemand ze op mij wil plakken en dan ook nog eens onterecht... dan wordt ik giftig.



Zoon is dus geadopteerd zoals jullie wel weten als je al een poosje meeleest (en anders weet je het nu ;-)) Hij hoort nu een jaar bij ons en ons mannetje doet het echt keigoed. Ondanks alle grote veranderingen gaat hij enorm hard in wat hij kan en durft.

Van een kind wat hysterisch werd als ik in mijn eentje naar de wc ging hebben we nu een kind die op school zit en het daar goed doet. En zo zijn er duizend andere dingen die fantastisch gaan. Vooral als je weet welke afstand er letterlijk en figuurlijk is afgelegd. 

Maarrrrr.... dingen werken bij ons mannetje soms toch wel even anders dan bij leeftijdsgenootjes. Zijn stress-emmertje raakt eerder vol en van meer dingen dan bij een doorsnee kleuter. En de reacties naderhand kunnen hevig zijn, als we geen rekening houden met dat stress-emmertje. Jammer genoeg kan een buitenstaander aan zoon niet zien hoe spannend hij sommige situaties vindt. En zij merken er ook niks van als hij nachts huilend wakker wordt als een dag (of week) teveel input of spannends bracht. 

En dus ben ik een overbezorgde moeder, want 'kinderen zijn toch flexibel' en 'ze moeten wel aan dingen wennen'.

Dat onze gup met zijn vier jaar al zijn flexibiliteit inzet voor al die dingen die voor andere kleuters geen nadenken (of flexibiliteit) behoeven... dat is echt een harde dobber om uit te leggen en bij een aantal mensen komt de boodschap óf niet aan óf hij blijft niet hangen. 

En af en toe maakt me dat vreselijk boos. 
En verdrietig, niet alleen voor zoon of voor mezelf, maar omdat ik weet dat er andere ouders zijn met een kind waarmee dingen anders werken dan standaard. Ouders met kinderen met een ontwikkelingsachterstand, adhd, autisme of weet ik wat. Maar ook ouders van kinderen die gewoon meer hebben meegemaakt dan hun leeftijdsgenootjes - wat dat dan ook is. Ouders met huilbaby's en ouders die gewoon wéten dat er iets niet goed is met hun kind, maar nog niet weten wat. 

En de ouders van die kinderen krijgen die stomme stempels en die stomme opmerkingen ook. 


Enfin.... het moraal van dit wat bozige verhaal... (en waarschijnlijk tegen de verkeerde, want jullie delen vast geen stempeltjes uit - maar moet het even kwijt...).

Wees niet te snel met tips en oordelen. Luister eerst eens echt en laat de ander in zijn waarde. Soms (vaak...?) zijn de dingen ook gewoon zoals de ander ze uitlegt. Dat je iets niet (her)kent wil niet zeggen dat het niet zo is. En als je iets niet herkent vanuit je eigen situatie, dan weet je er waarschijnlijk ook minder vanaf dan de ander. Kijk... en als je vanuit díe optiek het gesprek verder ingaat, dan voelt zo'n moeder zich gehoord en heeft ze niet zo de behoefte om je eens hard tegen de schenen te schoppen. En dat is fijn. 


Heb jij last van stempeltjes?

Reacties

  1. Herkenbaar! Als moeder van kinderen met autisme, adhd en misschien ook wel hoogbegaafdheid heb ik geleerd om een brede rug te hebben en veel van mij af te laten glijden. Vaak ga ik er niet te veel op in, het zegt meer over de ander dan over mij of onze kinderen.
    Het heeft overigens wel een tijd geduurd voor ik dit kon.

    WG

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het is wel belangrijk om te kijken of (en met wie) je op dingen ingaat. Hier een gladde rug in wording. Maar als het nodig is, dan sta ik pal.

      Verwijderen
  2. hier in de fam . wisten ze ook wel erg goed te vertellen hoe WIJ, onze kinderen aan moesten pakken ...
    totdat ze zelf kinderen kregen met autisme , adhd ed ! toen werd het erg stil .....

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik merk hier ook dat begrip vooral komt van ouders die kinderen hebben waarbij dingen anders werken. Die snappen waar je het over hebt.

      Verwijderen
  3. Heel herkenbaar. Op school kreeg ik eerst een grote stempel 'luie moeder', die wel zei dat ze met haar dochter het rekenen oefent, maar omdat dochter niks vooruit ging, dat is niet te geloven.
    In groep 4 is ze getest, en bleek ze discalculie (cijferblind) te hebben. Toen werd mijn stempel vervangen naar een stempel fijne moeder. Het rekenwerk laat ik voor wat het is, de juffen hebben een goede manier gevonden om dochter toch iets te leren, daar ga ik niet doorheen fietsen. En het niet meer hoeven helpen elke middag is zo heerlijk rustig :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Arme jullie met al dat nodeloze oefenen... Wel heel fijn dat het ontdekt is en dat ze daar nu goed in ondersteund wordt.
      Van luie, naar fijne moeder....terwijl je nu minder hoeft te doen... ;-)

      Verwijderen
  4. Heel herkenbaar! Hier ook zo'n over bezorgde moeder, zoontje heeft si, ( sensomotorisch prikkelverwerkings probleem) daardoor word alles hem snel te veel. En ik moet hem dan meer los laten volgens velen, is hij een middag wezen spelen hebben ze geen kind aan hem gehad, tja i know maar eenmaalthuis!!! Dan barst de bom en de nachten vol huilen en gillen daar hebben die bewuste personen geen last/ boodschap aan. Nee ik bewaak de grenzen heel graag voor mijn zoon en als ik daar door te beschermend ben, dan is dat maar zo!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Overbezorgd moet eigenlijk tussen aanhalingstekens. Dit klinkt eerder als gezonde bescherming. Het staat in al die opvoedingsboekjes voor kleine kinderen: als de nachten onrustig zijn, dan waren de dagen te druk. Groot gelijk dat je de grenzen goed bewaakt! (doen wij hier ook)

      Verwijderen
  5. Enorm en vaak wordt ik dan net als jij giftig. Ik vind het nog erger wanneer een kind niet geloofd wordt omdat de volwassene het niet snapt... Arch. Jammer genoeg, het hoort bij het leven.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hier nog één en misschien komt de irritatie over die stempeltjes daar wel op neer: op het moment dat je als moeder niet wordt geloofd (want daar gaat het uiteindelijk om), dan wordt je kind dat ook niet.

      Verwijderen
  6. Ik weet er alles van en het lukt steeds beter om mijn schouders er over op te halen maar soms krijg ik toch nog wurgneigingen.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Stuur een bericht

Populaire posts