Hechting in adoptie

Gisteren speelde er voor de tweede keer een klasgenootje van zoon bij ons thuis. Voor veel mensen waarschijnlijk iets heel gewoons, maar voor ons (alweer!) een mijlpaal.

Zoon is namelijk geadopteerd en pas een jaar bij ons. En daardoor werken sommige dingen anders dan bij een doorsnee kleuter (als die er al zijn :-)).

Zo hebben wij zoon zijn wereld de eerste tijd bewust klein gehouden. Om hem te leren hechten aan ons en het kringetje om ons heen. Om te leren dat mensen blijven en dat mensen dus ook niet inwisselbaar zijn. Iets wat veel adoptiekinderen moeten leren omdat de handen die hen droegen vaak steeds andere handen waren.

Gewoonlijk gaat dit proces van een langzaam groter wordende wereld vanzelf. Een baby wordt geboren en de ouders houden hem fijn dichtbij. Papa en mama (of een variant hierop) zijn vaste standaarden die er zijn en die blijven. Betrouwbaar en vast. Dag in, dag uit, jaar in, jaar uit. Vanuit dat veilige nest gaan peuters op verkenning en gaan kleuters naar school en opvang, spelen bij vriendjes en uit logeren.

Veilig gehechte kinderen wéten met verstand en gevoel dat hun veilige basis er altijd is. Dat ze op hun ouders kunnen vertrouwen. Daarvoor hoeven zij hen niet meer altijd heel dichtbij te hebben.


Voor zoon zag dit plaatje er heel anders uit. Wat nou blijvend en wat nou veilig nest? Zoon werd een paar keer overgepoot, uiteindelijk (met gedegen voorbereiding enzovoorts, maar toch...) naar een gezin in een ander land. En hoe leg je het onderbewuste van een kind uit dat je een blijvertje bent? Dat hij mag blijven? Altijd, no mather what. Dat je hem niet ergens zal achterlaten (op school, bij oma, bij...), maar dat je terugkomt. Altijd.

En dus doen wij eigenlijk het hele proces overnieuw. Eerst dichtbij als een babytje. Nu dus voorzichtig als een peuter op onderzoek uit, spelend met andere kindjes met mama in de buurt. Wat betekent dat we alweer een hele stap verder zijn. 

Niet dat we er al zijn. Hechting is iets wat op de achtergrond doorloopt. In adoptie literatuur wordt gesteld dat je de leeftijd bij adoptie maal twee moet doen om te berekenen wanneer een kind zich volledig aan zijn adoptiouders gehecht heeft. Bij onze zoon hebben we dan nog een paar jaar te gaan.


Maar dan springt hij daar zo rond met dat andere kindje en dan ben ik zo in en in trots op wat onze gup al kan. Het gaat 'm wel lukken allemaal. En wij gaan gewoon mee in zijn tempo. Dan komen we er wel.




Reacties

  1. Mooi zeg!! Ik heb hier pas nog een documentaire over gezien op Netflix, the dark matter of love heette die. Ik vond het een heftige documentaire om te zien, maar wel heel erg mooi :) Misschien vind je het ook interessant om eens te bekijken.

    Uit welk land hebben jullie je zoontje geadopteerd trouwens? :)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Inderdaad, jullie komen er wel! En wat heb je het prachtig opgeschreven.
    Blijft nog dat het ook heel kind-afhankelijk is. Vriendinnetje van dochter is geadopteerd en haar zusje ook. 1x in de zoveel tijd heeft vriendinnetje een uitbarsting thuis, dan komt alle onzekerheid over of ze er wel mag zijn uit. Heel verdrietig! Maar ook heel knap hoe haar ouders hier weer mee omgaan. Haar zusje heeft dat nooit, maar heeft ook een heel ander karakter.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja het is per kind verschillend. De voorgeschiedenis, temperament, karakter, maar zeker ook de leeftijd waarop een kindje geadopteerd is: het speelt allemaal mee.

      Verwijderen

Een reactie posten

Stuur een bericht

Populaire posts