Even doorpakken

Vandaag begon de dag een beetje taai. 

Eerst moesten we alweer vroeg op, waar ik best even van baalde. Vervolgens zagen we een gigantische kras op de auto (niet de eerste kras, wel de eerste op deze auto. Geen leuk verhaal). Vervolgens moesten we naar de 'lenzendokter', waar ik me ook nog eens vergist bleek te hebben in de tijd: we waren een uur te vroeg (grrr!!).

Gelukkig viel het wisselen van de lens mee. Zoon vond het vooraf erg spannend, omdat de eerste keer niet zo prettig was verlopen. En het is natuurlijk ook een beetje eng als iemand anders aan je oog gaat zitten frutten. Maar mijn truukjes en aanwezigheid werkten gelukkig goed. De lens was er in een wip uit en de nieuwe zat er na enige geruststelling ook zo weer in. Het is handig, dat zoon in dit soort dingen op mij lijkt. De dingen die bij mij hielpen / helpen (ik ben niet zo'n held met medische dingen), die werken bij hem ook. Misschien zijn het ook wel logische dingen.

Wat me bij veel artsen / verpleegkundigen en dergelijke opvalt is dat ze, zodra zoon bang wordt / gaat huilen even snel door willen pakken. En tja... dat werkt bij hem dus echt averechts. Dus zorg ik dan voor even een pas op de plaats (de ander even wat naar achteren), zoon even knuffelen en beamen dat het spannend is, maar dat het kort duurt. Zeggen wat hij kan doen om het sneller te laten verlopen en tijdens de actie samen tellen tot het klaar is (tellen doe je namelijk met je verstand, niet met je emotie).

Het klink misschien wat omslachtig, maar in max 5 minuutjes kunnen we dan door met een redelijk rustig, meewerkend kind. Dit in tegenstelling tot het 'doorpakken' wat een hysterisch, niet mee-werkend kind oplevert. Wat uiteindelijk iedereen meer tijd, energie en frustratie kost. Plus dat ik dan met een kind zit wat helemaal over z'n toeren is, en die dezelfde actie écht niet nog een keer wil ondernemen.

Nu eindigden we mooi met een complimentje en een tevreden kind.

Thuis moest alle spanning er nog even uit, maar daarna hadden we een gezellige middag thuis.

We speelden een poosje doktertje en ik kreeg heel veel prikken.
Die had ik kennelijk verdiend... ;-)

Daarna kookte ik nog maar weer eens wat lekkers (Indonesisch).
Man en zoon hebben me geloof ik nog nooit zo uitgebreid bedankt voor een maaltijd.. LOL!


Alles bij elkaar, ondanks de kras, toch een mooie dag. 
Grappig he, hoe dagen met een beroerde start soms toch goede dagen kunnen zijn.