Stille dagen

Vandaag was een hele stille dag. Sinds 2 dagen ben ik mijn stem volledig kwijt en wordt er alleen spaarzaam gefluisterd. Het grappige is, dat zoon ook dat nadoet... Waar we samen gewoonlijk goed zijn voor aardig wat herrie (ik heb een vrij harde stem en zoon laat graag van zich horen), heerst er nu een haast serene rust in huis.

Oke... op af en toe een dol gillend jongetje na - want héél de dag stil dat gaat natuurlijk niet.

Ondertussen waren we ondanks mijn beperkte energie (nog steeds ziek en erg moe) best verantwoord bezig. Zoon bouwde een toren van mijn Agatha Christies en ruimde ze weer op. Hij speelde met groen gekleurd water met een scheut afwasmiddel erin en hij mocht overdag lekker lang in bad (met veel schuim en een blok rood gekleurd ijs, waar een schaap in zat). We ruimden samen een beetje op, deden wat aan de was en speelden nog maar 'ns wat rollenspelletjes (gelukkig praat zoon makkelijk voor twee).

Verder las ik nog een beetje in een mooi boek van Erica James (boeken met een romantische insteek, maar dan wel erg mooi geschreven en met wat meer diepgang).

Het viel me erg mee hoe goed het me vandaag lukte om op fluistertoon zoon z'n stoute vlagen in te dammen. Die moet ik onthouden! Hard praten is wat dat betreft kennelijk nergens voor nodig.

Verhef jij snel je stem?

Reacties

  1. Ik kom uit een erg luidruchtig gezin. Nog steeds maken wij veel lawaai als we allemaal samen zijn. Ik ook... je vervalt meteen weer in oude gewoonten...

    Maar nee, verder niet meer, geloof ik. Ik erger me er ook snel aan, aan luidruchtigheid. Ook van mezelf, overigens, als ik bij mijn familie ben... ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Herkenbaar!
      Ik kom ook uit een luidruchtig gezin :-) En met hoe meer gezinsleden (ouders, broers ed) we samen zijn, hoe meer het vollume stijgt.
      Thuis valt het gelukkig mee.

      Verwijderen

Een reactie posten

Stuur een bericht

Populaire posts