Parijs

Half en half volg ik de ellendige geschiedenis in Parijs. Voldoende om verdrietig te zijn, de gruwelijke details en beelden hoef ik er niet bij. Het is zo groot, zo dichtbij en zo verdrietig. Al die mensen die werden neergeschoten deden niets bijzonders. Ze leefden hun eigen leven en hadden niets met kalaznikovs van doen. Mensen zoals jij en ik. Neergeschoten op het werk, gegijzeld en vermoord in de supermarkt.... Je wenst niemand zoiets toe.

Behalve dus die paar idioten die vinden dat je dit onschuldige mensen en hun families aan mag doen.

Ondertussen wandelden we en maakten we tompoezen, want zo krom zit een mens dan kennelijk ook weer in elkaar.

En wat kun je anders ook?



Reacties

  1. Ik was donderdag bij een herdenking en bakte een cake. Tja, ook gewoon maar om door te gaan. Inderdaad, wat kun je anders.....

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Stuur een bericht

Populaire posts