Het recht van de sterkste

Vandaag prikten een aantal berichtjes en gesprekken in mijn ziel. Allemaal dingen door elkaar die me   ernstig zorgen baren voor onze maatschappij en dan met name voor de zwakste schouders.

Allereerst sprak ik vandaag met een vrouw die was opgenomen in een GGZ-instelling. Zij en haar afdelingsgenoten ervaren een gebrek aan activiteiten op de afdeling. De mensen mogen de afdeling niet af, maar de activiteiten zijn wegbezuinigd. Dus zitten die mensen daar met een naar en vol hoofd, zonder afleiding en ontspanning.

Zo ook in de beschermde woonvorm waar ik later die dag was. Die lieve mensen wilden er eigenlijk maar niets over zeggen, want aan de begeleiding lag het niet: die deed echt wel zijn best. Maar ach.... alles wat zij vragen moet tegenwoordig wachten. De begeleiding is namelijk constant onderbezet en heeft dus geen tijd. Begeleiders werken veel alleen en moeten ondertussen ook nog allemaal extra clienten buiten de woonvorm begeleiden. Dit naast de doelgroep in de woonvorm die een steeds zwaardere zorgvraag heeft. Dus is er zeker geen tijd om samen boodschappen te doen of voor een kop koffie in de stad. En wie niet luid en duidelijk vraagt, die wordt overgeslagen bij het avondrondje.

Verder met de dag... en daar was een berichtje op nu.nl dat het Ruwaardziekenhuis failliet is. Pas na het faillisement is het ziekenhuis overgenomen. Volgens nu.nl omdat dit voor de financiers (oa zorgverzekeraars en banken) goedkoper zou zijn: de schulden hoeft men dan namelijk niet te betalen, die blijven namelijk in de failliete onderneming achter. En van al het vaste personeel is men ook mooi in 1 klap af. Dat daarmee 1100 gezinnen in de zorgen zitten en de toeleverende bedrijven mogelijk in de financiele problemen komen en failliet kunnen gaan.... DAT zal de heren zorgverzekeraars en bankiers kennelijk een zorg zijn. Het gaat immers om de keiharde pegels en daar moet je als zorgverzekeraar maar niet gul mee zijn. Want er mag nog wel een miljardje bij op de eigen spaarrekening.

Nog maar een berichtje wat mij ergerde: er is een plan dat je eerst 4 weken niets krijgt, voordat je recht hebt op bijstand.

Zucht... Ik zal maar even niet schrijven wat ik daar van vind. Of nou ja... 1 opmerking dan: denken jullie dat die wachttijd ook voor de wachtgeldregeling van politici zal gaan gelden?

Ik wordt er zo boos en verdrietig van dat al die bezuinigingen afgewenteld worden op de gewone mens. Zeker als ik denk aan al die vreselijk kwetsbare mensen waar ik mee werk. Als je (tijdelijk of blijvens) al niet thuis kunt wonen vanwege je lichamelijke of geestelijke gezondheid, moet je dan nog extra gestraft worden door alles wat het leven nog een beetje draaglijk maakt te verwijderen? Ik vind dat om te huilen.

Want, als het leven zwaar is, wat helpt dan om toch het hoofd boven water te houden?
Voor mij is dat liefdevolle aandacht, afleiding en de mogelijkheid om je verhaal kwijt te kunnen.
En voor jullie?