De (on)gemakken van de vooruitgang

Ons uitje gisteren in Rotterdam was er eentje met wat kleine strubbelingen. Die dingen hebben onze dag niet verpest, maar ze vielen me wel op. Die kleine strubbelingen kwamen veelal voort uit de steeds verder gaande automatisering. We hebben met meerdere apparaten staan hannessen zonder ook maar 1 medewerker in functie te zien.

Zijn wij nou zo onhandig? Of is die automatisering niet altijd heel doordacht?

We starten maar even in de metro. Of beter gezegd... voordat je in de metro mag. Je moet dan namelijk een pasje hebben waarmee je steeds in- en weer uitcheckt. Manlief zijn pasje bleek opeens verlopen te zijn. Dus terug naar het automaat. Die dingen waren erg onduidelijk. En niet alleen voor ons kennelijk, want er stonden meer mensen te klungelen (op zich wel grappig - met allemaal van die mensen die dan over schouders heen mee gaan kijken om aanwijzingen te geven LOL)

Automaat nr 1 kregen we niet aan de praat. Hij spuugde de pinpas steeds al uit voordat we wat in konden tikken. "Geeft niks" zei ik. "Hier om de hoek is een balie, daar lopen we wel even naar toe". Nou... niks balie. Dichtgetimmerd iets, zonder ook maar enig medewerker. En dat op een vrij groot knooppunt.

Goed... verder met een ander apparaat dus. Uiteindelijk is het met enige hulp gelukt, maar we zijn zeker 20 minuten bezig geweest om dat pasje te kopen. Zelfs met een lange rij gaat dat bij een medewerker sneller. Daarbij konden we aan de automaat alleen een anonieme pas kopen. Op zich prettig (ik hoef niet gevolgd te worden bij iedere stap die ik doe), maar dan kost je pasje wel 6,50. En waarvoor? Dat stukje plastic kost de vervoersmaatschappij waarschijnlijk nog geen 10 cent. Pure uitzuigerij dus. 

Vervolgens de metro in. Een bandje en zo'n elektronisch lettertjesbord geven steeds aan waar je bent en waar je heen gaat. Alleen ging ons bandje (en bord) een heel andere kant op dan de metro... Dat zorgde in onze coupe voor enige verwarring. Meerdere mensen dachten in de verkeerde metro te zitten. Deze verwarring zorgde ook voor gesprekjes onderling. Altijd een leuk gevolg van zoiets.

Een poos later wilden we in de stad ergens naar het toilet. Nou... dat is sowieso iets wat je buitenshuis niet moet willen in Nederland. Zelfs al drink je ergens een kop koffie, dan moet je in een warenhuis nog steeds zo 40-50 cent betalen voor een kleine toiletgang. En dan hebben we het er nog maar even niet over dat het misschien wel fris is om je handen te wassen voordat je wat eet... Dat kost je dus ook zo 50 cent.

Maar goed... naar het toilet dus. Bij de Mac Donalds (altijd goed om even gratis naar het toilet te gaan) was de pomp kapot, bij een ander warenhuis stond een rij van hier tot Parijs, in toilet nr 3 had iemand zich kennelijk gehuisvest op het toilet en bij toilet nr 4 (waar we helemaal kriegelig aankwamen) stonden automaten waar je muntjes in moest gooien.

Er stond een vrouw van ruim 70 te hannessen met de staaf die opzij zou moeten gaan, maar niet wilde. Een man probeerde haar te helpen, maar kreeg het ding ook niet in beweging. Bij de vrouw voor mij slikte het apparaat de 50 cent in, maar ging niet open. Wij dirigeerden haar onder de stang door. Ik heb het niet eens meer geprobeerd met een muntje, want moest inmiddels zo nodig dat ik ook maar een duik onder die stang door heb genomen.

Manlief heeft wel braaf geld ingeworpen en kreeg zijn eigen geld + 50 cent terug. De stang ging echter wel open. Echt een apparaat met hickups dus. Met kennelijk niemand in de buurt met poetsdoek en / of kennis van het apparaat. 

Mijn conclusie is dat al die apparaten, zonder menselijke hand soms meer ongemak opleveren dan gemak. Aan de andere kant zou ik ook niet terug hoeven naar het begin van de vorige eeuw, om maar eens een ander uiterste te noemen.

Zo werd ons tijdens de rondleiding in de Van Nelle fabriek verteld, dat  de toiletten voor die tijd wel een zeer moderne toevoeging waren voor een fabriek...Gewoonlijk was dat soort luxe in een fabriek niet aanwezig. 

Ook toen was het vinden van een toilet dus al lastig, waaruit ik bijna de conclusie zou trekken dat we sinds 1920 niet zo heel veel vooruitgang hebben geboekt...  

Maar dat is misschien wat al te overdreven. 

Ondertussen typ ik dit berichtje namelijk wel in een wind- en waterdicht huis, met toilet, badkamer en welgevulde koelkast en provisiekast onder handbereik. 
En dat was begin 1900 lang niet in elk huishouden zo goed geregeld!


Reacties

  1. De ultieme zeperd vond ik laatst een toilet bij een tankstation, waar ik een euro in een automaat moest gooien, waarna de tourniquette open zou gaan. Van die euro kreeg ik dan een te-goed voucher van 50 cent die ik bij het eigen tankstation kon besteden. Duh. Ik hield het wel een poosje op tot we thuis waren.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hoewel ik het mijn geboortestad mag noemen, mijd ik Rotterdam volledig. Wanneer je wilt parkeren, heb je een saldo op je chipknip nodig. Het gehannes met de OV-chipkaart heb ik helemaal geen zin in en het gemis aan openbare toiletten in Nederland vind ik heel erg slecht. Ik ben zo iemand, die op de meest onmogelijke ogenblikken naar het toilet moet, of ik nu bij vertek nog ben geweest of niet. Vandaar dat de Britse eilanden bij ons voorkeur hebben als vakantiebestemming. Je kunt daar echt overal naar het toilet en vaak nog gratis ook.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Stuur een bericht

Populaire posts