inspiratie vanuit een avondje uit

Ik schrijf nog even door over mijn avondje flamenco muziek. De voorstellingen hebben om verschillende redenen een diepe indruk achter gelaten. Niet eens zozeer vanwege de muziek zelf (hoewel die mooi was), maar vanwege de wijze waarop deze gemaakt werd.

Flamenco is muziek van het volk en dat zag ik terug in de wijze waarop deze groep het speelde. De muziek is puur met teksten over liefde, (on) trouw en dood. De gebruikte middelen zijn minimaal. Er was 1 gitarist de rest van de muziek werd gemaakt door op een kistje te tikken, in de handen te klappen, met de vingers te knippen en door op de vloer te stampen / klik-klakken (de danseres). In Spanje klapt het publiek mee in de (soms zeer ingewikkelde) ritmes. Na afloop vaak gevolgd door een zacht 'ole'.

Heel speciaal is dat de dans een onderdeel is van het ritme. Het geklik-klak van de schoenen vult het ritme aan. De bewegingen ondersteunen de woorden en zwepen de muziek op.

Met minimale middelen (1 gitaar) wordt daarmee een volheid aan muziek gemaakt die indrukwekkend te noemen is. Je hebt kennelijk niet veel nodig om muziek te maken en een spetterende voorstelling te geven. Een regel die voor veel dingen geldt en die belangrijk is om te onthouden.

Wat mij verder opviel was het onderlinge respect in de muziek. Er werd ruimte gelaten om ruimte in te mogen nemen. Ook bij het interview viel mij dit op. De spelers pakten de microfoon de helft van de tijd niet voor zichzelf aan, maar om hem door te kunnen geven naar degene die volgens hen veel beter antwoord kon geven op de vraag. Als de een sprak zaten de anderen te luisteren. Geen luisteren om snel in te kunnen haken, de aandacht op te kunnen eisen voor het zelf, maar een luisteren vanuit een willen horen wat de ander te zeggen heeft.

En hoe vaak zie je DAT in een groep mensen?


En hoe mooi is het dat een groepje mensen die gewoon bezig waren met een optreden, indruk hebben gemaakt met hun houding naar elkaar. Zo zie je maar weer dat er veel kracht zit in vriendelijkheid en dat je maar nooit weet wat mensen van je opsteken.