Overbezorgd of te nonchalant - doen moeders het ooit goed?
Pas kreeg ik een standje van de receptioniste van de oogpoli. Ik belde haar omdat zoon een rood oog had. Iets wat me zorgen baarde omdat hij in dat oog een contactlens draagt (op medisch voorschrift).
Ik moest maar gelijk naar het spreekuur komen die ochtend met zoon, want daar moest onmiddellijk naar gekeken worden.'Uhhh' deed ik vanuit de auto op weg naar mijn werk en ik sputterde tegen. Of het niet morgen kon. En toen kreeg ik dus een standje, alsof ik een onverantwoorde moeder was.
Overigens heel fijn dat deze vrouw zo duidelijk was in het belang van onmiddellijke controle, maar af en toe weet ik het gewoon niet meer.
Aangezien het toch nooit goed is doe ik over het algemeen gewoon maar wat goed voelt.
Hoewel blikken me soms wel even onzeker kunnen maken.
Ik moest maar gelijk naar het spreekuur komen die ochtend met zoon, want daar moest onmiddellijk naar gekeken worden.'Uhhh' deed ik vanuit de auto op weg naar mijn werk en ik sputterde tegen. Of het niet morgen kon. En toen kreeg ik dus een standje, alsof ik een onverantwoorde moeder was.
Overigens heel fijn dat deze vrouw zo duidelijk was in het belang van onmiddellijke controle, maar af en toe weet ik het gewoon niet meer.
Overbezorgde ouder
Als ik op school bepaalde zaken aankaart rondom zoon zijn kwetsbaarheid dan krijg ik de "oh nee, daar hebben we weer zo'n overbezorgde ouder"- blik (ik weet niet of je 'm kent, maar hij is bijzonder irritant kan ik melden). Terwijl ik mezelf geen overbezorgde ouder vind.Nonchalante ouder
Bij sommige dingen blijf ik niet waarschuwen. Zolang het geen levensgevaarlijke situaties oplevert of andere kinderen kan kwetsen moet zoon dan soms maar voelen dat sommige dingen niet verstandig zijn. Bijvoorbeeld omdat de valkans nogal groot is, of dat het niet lekker wandelt met kletsnatte voeten. Soms voel ik de 'onverantwoorde ouder' blikken branden op dergelijke momenten.Tutmoeder
Als ik dan later zoon (5) fijn naar school draag (gewoon omdat we nog niet uitgeknuffelt waren en het veel gezelliger lopen is). Dan ben ik waarschijnlijk weer een tutmoeder. |
| Overbezorgd of juist te nonchalant? Wat voor tijgermoeder is dit? |
Aangezien het toch nooit goed is doe ik over het algemeen gewoon maar wat goed voelt.
Hoewel blikken me soms wel even onzeker kunnen maken.
Oh ja, die kleine blijken van afkeuring :)
BeantwoordenVerwijderenIk begrijp wat je bedoelt. Als je ze oppakt als ze huilen ben je een watje maar oh wee als ze een keer een beetje liggen te mopperen en je reageert niet direct. Van die kleine dingen.
Ook kleine blijken van aanmoediging trouwens - of van herkenning. Het is gewoon een feest van woordeloze communicatie op zo'n schoolplein... ;-)
VerwijderenOh, dat lijkt me ook echt vervelend ja, je doet het nooit goed! Ik zou denken: zolang je handelt naar je eigen gevoel, zit het wel goed. En laat vooral niemand anders vertellen hoe jij het moet doen, laat die lekker op zichzelf letten!
BeantwoordenVerwijderenIn het begin was ik er soms wat onzeker over. Tegenwoordig ben ik er rustiger in. Wij kregen bij het ouderschap natuurlijk ook gelijk een half jaar later de school er al bij en dat was best pittig. Inmiddels durf ik wel te vertrouwen op mezelf: ik (en de man natuurlijk) ken zoon het beste.
VerwijderenWaar jij je allemaal niet druk over maakt, de blikken van andere mensen zullen mij een worst wezen. Sterker nog ik kijk niet of andere mensen kijken en wat hun blik zou kunnen zijn.
BeantwoordenVerwijderenAlleen ik wil je nog wel even meegeven dat ogen een kwetsbaar deel is en dat het verstandig is geweest dat je hebt gebeld en niet zo verstandig dat je tot morgen wilde wachten met het naar de arts gaan daarvoor. Maar goed, dit zal je geen 2de keer overkomen denk ik zo :)
Groetjes Sas
Het valt gelukkig mee met het druk maken hoor: ik heb een gladde rug. Het valt me wel op dat er oordelend gekeken wordt en dat verbaast me.
VerwijderenDat met die ogen overkomt me inderdaad geen tweede keer. Sowieso overleg ik bij twijfel in medische kwesties altijd met een arts.
O ja, heel herkenbaar... Mensen hebben altijd wat te oordelen over je als je kinderen hebt.
BeantwoordenVerwijderenIk ken die blikken inderdaad pas van sinds zoon er is. Mijn verbazing is nog nieuw ;-)
VerwijderenGeen enkel kind komt met gebruiksaanwijzing ter wereld, alle moeders doen maar wat, dus wees niet te hard voor elkaar.
BeantwoordenVerwijderenDinsdag bij zwemles, een jongetje (5) hysterisch aan het huilen en schreeuwen, omdat hij niet wilde. Ik kon het in de andere kleedkamer horen en het ging door merg en been. En toen dacht ik, wat ontzettend naar voor dat jongetje, maar ook voor zijn moeder! Die zal vast ook blikken toegeworpen hebben gekregen. Je doet wat jij denkt dat goed is. Het ene kind maakt een paar keer drama om vervolgens te concluderen dat het zo erg niet is. Het andere kind is er gewoon echt nog niet klaar voor en kan je beter een half jaar later opnieuw kennis laten maken met zwemles.
Pfff zo makkelijk is het nog niet, moeder zijn!
Gelukkig komt de gebruiksaanwijzing soms al doende. Zoon kon in het begin diep teleurgesteld zijn als een speelafspraakje niet doorging. Grande drama op het schoolplein. Dat was inderdaad ook maar een paar keer. Inmiddels hebben zowel zoon als ik de handvatten eraan gevonden :-)
VerwijderenMaar die moeder zal inderdaad wel blikken hebben gekregen: oordelend én begrijpend.