Geen ochtendmens
Er zijn veel dingen die ik het afgelopen jaar over mezelf geleerd heb door het moeder zijn. Ik ben veel ongeduldiger en geduldiger dan ik dacht, veel aardiger, maar soms ook ook onaardiger dan ik mezelf graag zie en heel veel andere dingen die je als mens leert als je 24/7 voor een kind zorgt.
Één ding had ik vooraf goed en dat is wat me zwaar zou vallen aan het moederschap: de beroerde arbeidstijden.
Dat je nooit meer rustig op de wc zit, dat wist ik vooraf ook al (ik was ooit een jaar au-pair - zeer leerzaam), maar dat weegt minder zwaar dan het vroege opstaan.
Van oorsprong ben ik namelijk een avondmens. Iemand die voor negenen niemand te woord wil staan en die 's avonds pas echt opleeft. Ik ben zo iemand die blij haar plafond wit om 23.30 uur of om 21.30 uur start om haar administratie eens echt goed op orde te krijgen. Mijn hele huis maakte ik soms 's avonds laat schoon in diepe tevredenheid (wat ik stilletjes kon doen dan)
Al die actie is verloren. Ik MOET op tijd naar bed. Want om 7.14 uur (zijn wekkertje loopt 14 minuten achter... - ik weet het... heel sneu, maar toch winst) komt mijn hartendiefje. En vanaf het moment dat hij de deur open doet heeft hij van alles te melden. Dat hij niet over heksen heeft gedroomd (gelukkig), dat het waait, dat het niet sneeuwt (hè mam? Het sneeuwt toch niet, mam? Mama?! Sneeuwt het? Mam?! Nee toch ??! Mama!!! ). Dat hij honger heeft, wat hij op zijn boterhammen wil, met een hardop denken of die boterhammen nou in de vriezer liggen of niet. Enzovoorts.
Heel lief en schattig, maar het eerste wat ik 's morgens denk is. 'Nu al? Nee!'
Oké... ik ondervang het vaak met de wekker die me tien minuutjes eerder wekt, maar dan denk ik hetzelfde. Op vrije dagen blijf ik hopen dat zoon een keer uitslaapt (wat eigenlijk nooit gebeurd).
Ik weet dat ik een ontzettende mazzelaar ben met een kind wat doorslaapt, rond zeven uur wakker wordt en dan braaf tot 7.14 uur op zijn kamertje blijft. Maar toch valt het me zwaar.
En daarom, noodgedwongen, een goed voornemen in februari.
Ik ga voortaan eerder naar bed. Geen gehang meer voor de computer, of andere actie.
Om 22.30 uur knip ik het licht voortaan uit.
Alle avondlijke inspiratie moet maar wachten tot zoon een puber is.
Wens me maar succes.
Één ding had ik vooraf goed en dat is wat me zwaar zou vallen aan het moederschap: de beroerde arbeidstijden.
Dat je nooit meer rustig op de wc zit, dat wist ik vooraf ook al (ik was ooit een jaar au-pair - zeer leerzaam), maar dat weegt minder zwaar dan het vroege opstaan.
 |
| Geen ochtendmens... |
Van oorsprong ben ik namelijk een avondmens. Iemand die voor negenen niemand te woord wil staan en die 's avonds pas echt opleeft. Ik ben zo iemand die blij haar plafond wit om 23.30 uur of om 21.30 uur start om haar administratie eens echt goed op orde te krijgen. Mijn hele huis maakte ik soms 's avonds laat schoon in diepe tevredenheid (wat ik stilletjes kon doen dan)
Al die actie is verloren. Ik MOET op tijd naar bed. Want om 7.14 uur (zijn wekkertje loopt 14 minuten achter... - ik weet het... heel sneu, maar toch winst) komt mijn hartendiefje. En vanaf het moment dat hij de deur open doet heeft hij van alles te melden. Dat hij niet over heksen heeft gedroomd (gelukkig), dat het waait, dat het niet sneeuwt (hè mam? Het sneeuwt toch niet, mam? Mama?! Sneeuwt het? Mam?! Nee toch ??! Mama!!! ). Dat hij honger heeft, wat hij op zijn boterhammen wil, met een hardop denken of die boterhammen nou in de vriezer liggen of niet. Enzovoorts.
Heel lief en schattig, maar het eerste wat ik 's morgens denk is. 'Nu al? Nee!'
Oké... ik ondervang het vaak met de wekker die me tien minuutjes eerder wekt, maar dan denk ik hetzelfde. Op vrije dagen blijf ik hopen dat zoon een keer uitslaapt (wat eigenlijk nooit gebeurd).
Ik weet dat ik een ontzettende mazzelaar ben met een kind wat doorslaapt, rond zeven uur wakker wordt en dan braaf tot 7.14 uur op zijn kamertje blijft. Maar toch valt het me zwaar.
En daarom, noodgedwongen, een goed voornemen in februari.
Ik ga voortaan eerder naar bed. Geen gehang meer voor de computer, of andere actie.
Om 22.30 uur knip ik het licht voortaan uit.
Alle avondlijke inspiratie moet maar wachten tot zoon een puber is.
Wens me maar succes.
Zorg dat je er een echte lezer van maakt. Sinds de jongste in groep 3 zit horen wij ze niet meer voor 8.00 uur. Na 7.00 mogen ze in bed boek lezen en dat vinden ze heerlijk in het weekend. Bijkomend voordeel is dat de cito op woordenschat en begrijpend lezen heel hoog is. Belangrijkste is dat wij weer lekker zelf wakker kunnen worden in het weekend. Heerlijk!
BeantwoordenVerwijderenWat heerlijk dat jullie in je eigen tempo wakker kunnen worden.
VerwijderenIk leg nu al boekjes naast het bed om de tijd te verbruggen :-) Hopelijk wordt het inderdaad een lezer.
Ik herken het helemaal! Ik moet mijzelf s'avonds echt naar bed slepen zodat ik s'ochtends een beetje gezellig ben voor de kinderen ;) Gelukkig kan mijn man makkelijk opstaan, dus soms duik ik gewoon nog even mijn bed in, heerlijk!
BeantwoordenVerwijderenWij zijn allebei geen ochtendmensen jammer genoeg. Als de man het rustiger heeft, dan heb ik één of meer uitslaapochtenden in de week. Helaas begon de man zijn vrije week met griep.....
VerwijderenIk kom wel goed uit bed, mits ik op tijd naar bed ben gegaan. Dat doe ik dan ook wel, want het is een rotgevoel als je eigenlijk nog wilt slapen maar je moet er uit.
BeantwoordenVerwijderenHuisvlijt
Met dat laatste ben ik het helemaal eens Nicole!
VerwijderenAan mij heb je niets. Ik ben een ochtendmens.
BeantwoordenVerwijderenLOL nee dan gaat het automatisch waarschijnlijk.
VerwijderenAan mij heb je niets. Ik ben een ochtendmens.
BeantwoordenVerwijderenOntzettend herkenbaar! Mijn meest actieve en productieve uren zijn ook bij voorkeur 's avonds (laat). Kinderen krijgen was wat dat betreft een ramp voor mijn bio-ritme... Nog steeds kost het me moeite om voor middernacht in bed te liggen, niet handig!
BeantwoordenVerwijderenEcht lastig is het hè? Ik vraag me af bij welke leeftijd je je eigen bioritme weer aan kunt nemen.
Verwijderen